szlak zagubienia

człowieczy los

zawiłe ścieżki

chmury bogatych barw

granice cztery

zamknięte litery

ubarwiał czas

dokąd prowadziły drogi

z gwoździami fakira łoża

raz różą utkane

raz drutem kolczastym

a ty

marny człeku powracałeś

na przekór

historii

orałeś ziemię mury wznosiłeś

w pocie czoła z najeźdźcą

wytrwale walczyłeś

by teraz u schyłku swoich dni powiedzieć

na cóż to było mi

u steru błazen sznurkami ciąga

do syta micha dacza i willa

a twoja ścieżka bagnem

zarosła

nogi ugrzęzły w mozołu trudzie

już nie masz jutra

żyjesz w obłudzie