światło mroku

przestrzeni

ciszy zapomnienia

odbicia gwiazd

po drugiej stronie

tęczy

szukałem

wiatr zawiał

ucichło echo

szum fal

skowyt głosu

mego

nie czuję

nie słyszę

jedynie te kręgi

na lustrzanej tafli

pęknięte

czasem zamazane

łkają żałosnym

akordem

a miałem być ciszą

łagodzącą twój ból

miałem być

twoim ukojeniem

zapomnieniem chwil złych

jestem zgaszonym światłem

przydrożnej latarni

jestem mrokiem

zapomnianym z czasem

i pustką

lecz pustki nie ma

bo zawsze jest coś

do

ocalenia

więc idę tam

gdzie wiatr

na strunach żałośnie gra

tam jest czas

mój czas

by powstać mógł

ktoś