zegar życia

dwa światy i ja na granicy

niczym ten rozbitek dryfujący na grzbiecie morskiej fali zanikam w bezładzie cieni w chaosie nicości

mrok zagląda przez niedomknięte drzwi szczeliną okienną wciska sie w zakamarki umysłu jestem na pograniczu obłędu

próbuję powstać krzyk zagłusza cisza i ciemność zapada nie słyszy nikt wołania

przeszywający błysk zawiści oślepia moje oczy nie słyszę bicia serca