szklany cień

już ranek i dzień z kolei enty i noc po nim z oczami smutku za stołem krzesła kiedyś dwa a dzisiaj... dzisiaj pustką nawet obrus świeci

u drzwi kołatka ciągle głucha i puste listy w skrzynce na listy a miałaś napisać... ktoś puka

otwieram listonosz dziwnie biały i białe u ramion ma skrzydła

refleksja przebudzenie i cisza biel ścianę życia okrywa wtapiam się w progi nicości

podaj dłoń jak kiedyś przytul do serca