zagubiona droga

byłaś jak cudowny kwiat świat płonął blaskiem twoich oczu nie było łez spokoju był czas miłości pragnień dokonanych

lata i wieki kolorami tęczy ścieliły ciemne bezdroża człowiek szedł nimi nie błądził choć drogowskazu nie znał

lecz lęk się obudził chciwość i zawiść zakryły kąt spojrzenia

słońce przygasło niebo spowiła ognista chmura zapomnienia w oczach dym spalonego czasu

droga przyszłości kierunek zmieniła blask marzeń ucichł nad rankiem i nim dzień nastał ciemności macki oplotły umysłu ścieżki

tak narodziła się nicość