skazany na życie

szukałem sam

siebie

czas zmienił oblicze świata

i mnie moje myślenie

w pustym pokoju

choć ludzi wielu siedziała

oparta skronią na dłoni

na twarzy gościł smutek

niekiedy grymas uśmiechu wymuszony

i puste spojrzenie zawieszone w próżni

jedynie mój widok

nadawał licu kolor różowy

jej dłoń okryłem swoimi

przytuliłem do serca

czułem drżała cała

rozpaliłem nadzieję jutra

w tym pustym pokoju tylko ja

choć bliskich jej masa

teraz wiem

szukałem siebie by dać jej wszystko

życie